Twarz Pana Wyrazistego natychmiast zapada w pamięć. Jest rozpoznawany błyskawicznie – wystarczy, że pojawi się na ulicy i wszyscy z daleka się do niego uśmiechają. Kiedyś zagrał nawet w reklamie – gratulowano mu sukcesu i chwalono, że jego twarz tak dobrze sprzedała produkt.

‍

Pan Wyrazisty bardzo podoba się sam sobie. Kupił supertelefon i z upodobaniem robi tysiące selfie. Jego niepoliczalne wizerunki wędrują po sieci. Pewnego dnia staje jednak przed lustrem i z przerażeniem zauważa, że jego rysy się zatarły, a twarz stała się rozmytą plamą. Z każdym kolejnym zdjęciem blednie wyrazistość Pana Wyrazistego.
Czy Pan Wyrazisty odzyska swój utracony skarb – nieskazitelnie piękną twarz? Czy ci, których spotka w mrocznych zakamarkach dzielnicy na przedmieściu pomogą mu znaleźć rozwiązanie? Czy świat będzie na powrót go podziwiał, a on sam będzie znowu dla siebie jedyny i wyjątkowy?

W swojej nowej opowieści Olga Tokarczuk i Joanna Concejo (znane jako współautorki Zgubionej duszy) zabierają nas w fikcyjny świat, do złudzenia przypominający czasy, w których przypadło nam żyć – z rozbuchanym „ja”, natręctwem autoprezentacji, kultem młodości, imperatywem szczęścia i obsesją lansu. Czy wyjdziemy z tego świata cało?

Był sobie raz pewien człowiek, który bardzo dużo i bardzo szybko pracował i już dawno zostawił swoją duszę gdzieś daleko za sobą. Bez duszy żyło mu się nawet dobrze – spał, jadł, pracował, prowadził samochód, a nawet grał w tenisa. Czasem jednak miał wrażenie, że wokół niego jest zbyt płasko, jakby poruszał się po gładkiej kartce z zeszytu do matematyki, kartce, którą pokrywają równiutkie kratki…

Pierwsza książka Olgi Tokarczuk, która mówi nie tylko słowami, ale i obrazami. To dwugłos – idąc za słowami pisarki, Joanna Concejo stworzyła równoległą opowieść, ukrytą w obrazach. Poruszająca rzecz o czekaniu, cierpliwości i uważności.
Książka o odradzaniu się, powstawaniu jak feniks z popiołów. Daje nadzieję, że po zimie zawsze następuje wiosna, a dla każdego z nas istnieje druga szansa. Pozwala zatrzymać się na dłużej niż chwilę, pobyć sam na sam ze sobą, może odnaleźć coś, co się kiedyś zgubiło.
(…) Niby prosta historia, w której zapewne niejeden z nas się odnajdzie, w połączeniu z raz zbliżającym się, a raz oddalającym, opowiadającym własną historię obrazem, staje się opowieścią, której nie można zapomnieć i do której ciągle się wraca.(Paulina Zaborek, „Kultura Liberalna”)

O M. wiemy niewiele. Znamy tylko inicjał jego imienia, wiemy, że już nie jest dzieckiem, ale jeszcze nie jest dorosły, że ma niebieskie oczy i że czasem jest mu smutno. Wiemy, że kiedy jest na plaży, zdarza mu się krzyczeć, choć nie wydobywa przy tym żadnego dźwięku. Że chciałby być morzem. Że kiedy wpatruje się w taflę wody, po głowie kołaczą mu się pytania: „Czy ktoś stoi tam, z drugiej strony? Tam, gdzie uciekają fale? Ktoś taki jak ja? I jak tam jest?”

Joanna Concejo stworzyła subtelną i intymną opowieść, poruszającą nasze najczulsze struny serca. Wraz z każdą kolejną stroną coraz bardziej wchodzimy w historię M., nasłuchując jego tajemnicy, a jednocześnie zstępując w głąb swojego własnego wnętrza. Opowieść o złości, bólu, radości i nadziei. O tożsamości. O poszukiwaniu siebie.

W M jak morze Joanny Concejo morze jest niepokojąco ciche, pełne wspomnień i skrywanych tajemnic. W tej melancholijnej opowieści graficznej mamy do czynienia z kategorią estetyczną, której w literaturze dziecięcej wciąż jest zdecydowanie za mało.
Ale czy to rzeczywiście książka dla dzieci? Opowieść Concejo niesie ze sobą wiele możliwych interpretacji, choć jedna wydaje się nieunikniona. „M jak morze” to dosłownie historia o chłopcu, który jest… jak morze – pełen różnych tajemnic, milczących emocji, wspomnień z dzieciństwa, niebezpiecznych potworów itd.M jak morze to zdecydowanie pozycja dla każdego, wieloadresowa, która przyciągnie zarówno młodszych, jak i starszych czytelników, złaknionych nadmorskich, melancholijnych doznań. . Znamy tylko inicjał jego imienia, wiemy, że już nie jest dzieckiem, ale jeszcze nie jest dorosły, że ma niebieskie oczy i że czasem jest mu smutno. Wiemy, że kiedy jest na plaży, zdarza mu się krzyczeć, choć nie wydobywa przy tym żadnego dźwięku. Że chciałby być morzem. Że kiedy wpatruje się w taflę wody, po głowie kołaczą mu się pytania: „Czy ktoś stoi tam, z drugiej strony? Tam, gdzie uciekają fale? Ktoś taki jak ja? I jak tam jest?”

Joanna Concejo stworzyła subtelną i intymną opowieść, poruszającą nasze najczulsze struny serca. Wraz z każdą kolejną stroną coraz bardziej wchodzimy w historię M., nasłuchując jego tajemnicy, a jednocześnie zstępując w głąb swojego własnego wnętrza. Opowieść o złości, bólu, radości i nadziei. O tożsamości. O poszukiwaniu siebie.

W M jak morze Joanny Concejo morze jest niepokojąco ciche, pełne wspomnień i skrywanych tajemnic. W tej melancholijnej opowieści graficznej mamy do czynienia z kategorią estetyczną, której w literaturze dziecięcej wciąż jest zdecydowanie za mało.
Ale czy to rzeczywiście książka dla dzieci? Opowieść Concejo niesie ze sobą wiele możliwych interpretacji, choć jedna wydaje się nieunikniona. „M jak morze” to dosłownie historia o chłopcu, który jest… jak morze – pełen różnych tajemnic, milczących emocji, wspomnień z dzieciństwa, niebezpiecznych potworów itd.M jak morze to zdecydowanie pozycja dla każdego, wieloadresowa, która przyciągnie zarówno młodszych, jak i starszych czytelników, złaknionych nadmorskich, melancholijnych doznań.(„Kultura Liberalna”)

„Oto mój tato i moja mama, i ja, i miłość, i uśmiech, i nasza ścieżka. O czymś jednak zapomnieliśmy...”

Mały chłopiec wymienia ludzi i rzeczy najważniejsze w jego życiu. Strona po stronie... Jakby próbował zbudować dla siebie świat: są bliscy, jest miłość, jest uśmiech, jest ścieżka, po której kroczy. Są też inni… Tak! Są inni, jesteś i Ty – to oczywiste! Kogoś nam jednak brakuje…

Ta prosta książka obrazkowa jest jak zabawna dziecięca wyliczanka, w której autorzy postanowili ukryć niespodziankę…

Poruszający tekst francuskiego autora Sébastiena Joanniez i pogodne ilustracje Joanny Concejo sprawiają, że każdy młody czytelnik nawet w najbardziej zabałaganionym świecie znajdzie miejsce dla siebie. I z pewnością nie będzie w tym świecie sam.

‍

Za sprawą niezwykłych ilustracji Joanny Concejo i oryginalnego projektu (książka ma formę ponad 6-metrowej harmonijki) świat cukierni przechodzi w nowy wymiar – na pogranicze najpiękniejszego snu i jawy. To świat pełen lekkości, ciepła, z nutą marzycielstwa i poezji. Książka-majstersztyk, książka-dzieło sztuki.


„Książę w cukierni” to doskonały prezent dla dorosłych i dla dzieci
• bo to książka o szczęściu, która przynosi szczęście
• bo można ją czytać, a potem rozmyślać

• bo to książka obiekt, z którą nie da się rozstać

Joanna Concejo za ilustracje do książki Książę w cukierni otrzymała prestiżową nagrodę główną polskiej sekcji IBBY (International Board on Books for Young People) w kategorii: Grafika. Oto uzasadnienie werdyktu jury IBBY:

Książę w cukierni , rarytas graficzny i literacki zachwycił jurorki unikalną atmosferą, subtelną formą, wielowarstwowym dialogiem poprowadzonym między treścią i niezależnym obrazem. Zamiast sugerowanego przez okładkę kodeksu, książka rozciąga się sześciometrową harmonijkową wstęgą, na której z jednej strony umieszczony jest tekst i ilustracje, z drugiej natomiast czysta przestrzeń – zaznaczona czterolistnymi koniczynami – pozostawia niedopowiedzenie lub miejsce na nową historię. Książę z twarzą dorosłego mężczyzny i ciałem chłopca, niezaradny wielki niedźwiedź, spędza czas z zakochaną, czułą Kaktusicą, wiernym, mądrym psem – na konsumpcji życia: ciastek.
Postacie zawieszone w złamanej bieli kartki, surrealistyczne zestawienia znaczeń, odwrócone proporcje, kostiumy, papierowy stateczek, muffinkowa spódnica, krawat przechodzący w faworki lub odwrotnie – wszystko narysowane z iluzjonistyczną dokładnością – nadają opowiadaniu nową jakość, lekkość.(Krystyna Rybicka)

Pan Nikt mieszka w dużym mieście. Z natury jest spokojny i cichy, jak jego codzienne życie złożone z prostych rzeczy: pierze, podlewa swoją roślinkę, czyta gazetę, ceruje skarpetki, patrzy przez okno i obserwuje bawiące się dzieci. Nie ma w jego życiu nic szczególnego, dlatego ludzie nie zwracają na niego uwagi.

Pan Nikt ma jednak swą tajemnicę. Kiedy zapada noc i wszyscy śpią, zaczyna pracę. To wyjątkowa praca – bez niej niebo nie byłoby rozświetlone milionami gwiazd.
‍
Po Zgubionej duszy, Panu Wyrazistym (z tekstami Olgi Tokarczuk) , M jak morze, i Księciu w cukierni (z tekstem Marka Bieńczyka) Joanna Concejo wraca z opowieścią o pięknie, które rodzi się z tego, co zwyczajne, o bogactwie, które skrywa każdy z nas.